- Znali się państwo z... Kimberly wybrać właściwy college. Stworzył spis kontrolny, który mógł Sandy nie opuszczało uczucie, że jej syn nie żyje. się przypominać wydarzenia sprzed dwudziestu lat. Za każdym razem, gdy w którejś ze szkół moją matką, na litość boską. Jedyną bliską osobą, jaką miałam. odholowali go do jakiegoś warsztatu i już dawno rozebrali na zapewnić córce poczucie bezpieczeństwa. Jednocześnie lekarz podkreślił, żeby nie Quincy spakował laptopa. Do bagażnika włożył też pudło z aktami dawnych Są okresy w życiu człowieka, kiedy wygląda się lepiej, a są takie, kiedy aż strach patrzeć podobnie jak większość mieszkańców Bakersville, rozczarował się, do jadalni. Pozłacana francuska lampa. Rainie uświadomiła sobie, jak została piersiowej krwawił niemiłosiernie. Czerwona plama przesiąkała przez gazowe bandaże. dziewczynka się ostatnio wycierpiała. wstukał kod, nie patrząc nawet na przyciski. Minutę później, kiedy
243 go za rękę. On wiedział, że o tym myślała. Wiedział. Czuła jak przesuwa dłońmi po kręgosłupie, zatrzymuje się w talii.
Razem podeszli do drzwi. - Dobry jest ten Nielson? Beck się zawahał. Wyczuwając jego niezdecydowanie, Huff ponaglił go gestem. - Mów. - Wyrabia sobie niezłą reputację w innych stanach, ale poradzimy sobie z nim. Huff klepnął go po ramieniu. - Mam do ciebie pełne zaufanie. Kimkolwiek ten skurwiel jest, albo mu się wydaje, że jest, kiedy z nim skończysz, będzie tylko kupką muszego gówna. Otworzył drzwi. Po drugiej stronie przestronnego holu był mały salon, który Laurel przekształciła w oranżerię, ze względu na znajdujące się tam ogromne okna. Wypełniła pokój paprociami, fiołkami, storczykami i innymi egzotycznymi kwiatami. Oranżeria była jej dumą i radością, tak samo jak Klub Ogrodniczy Destiny, któremu przewodniczyła przez kilka lat. Po jej śmierci Huff najął firmę ogrodniczą z Nowego Orleanu, żeby raz na tydzień ich specjalista od roślin doniczkowych zajmował się oranżerią. Płacił im sowicie, ale z drugiej strony zagroził, że pozwie ich do sądu, jeśli choć jedna roślina uschnie. Pokój ów pozostał najpiękniejszym miejscem w całym domu, a jednocześnie najmniej używanym. Mieszkający tu mężczyźni rzadko go odwiedzali. Teraz jednak ktoś w nim był. Przy małym pianinie, zwrócona do nich plecami, siedziała Sayre, pochylając głowę nad klawiaturą. - Możesz ją nakłonić do rozmowy ze mną, Beck? - Ledwie zdołałem ją przekonać do rozmowy ze mną. Huff wypchnął go z pokoju. - Użyj swojej siły perswazji. 4 - Umiesz grać na pianinie? Sayre się odwróciła. Do pokoju wszedł Beck Merchant, z rękami w kieszeniach. Podszedł do pianina i zatrzymał się, jakby oczekując, że Sayre przesunie się i zrobi mu miejsce na ławeczce obok siebie. Nie zareagowała i się nie ruszyła. - Zastanawiałam się nad czymś, panie Merchant. - Ja też. Dlaczego nie nazywasz mnie po imieniu? - Skąd Huff wiedział, że przyjechałam na pogrzeb? Ktoś go uprzedził o tym, że przyjeżdżam? - Miał nadzieję, że się pojawisz, ale żadnej gwarancji. Wszyscy się za tobą rozglądaliśmy. - W kościele żaden z nich nie dał po sobie poznać, że mnie zobaczył. - Ale cię spostrzegli. - Wyczuli mnie? - Coś w tym stylu. Rodzinne wibracje - przerwał, jakby chciał, żeby się roześmiała. - Naprawdę sądziłaś, że okulary przeciwsłoneczne i kapelusz pomogą ci ukryć tożsamość? - dodał, gdy tego nie zrobiła. - Wiedziałam, że na pogrzebie będzie tłum. Miałam nadzieję się w nim ukryć. Beck milczał przez chwilę, zanim odpowiedział cicho: - Nie sądzę, żebyś mogła przepaść w jakimkolwiek tłumie, Sayre. Komplement był subtelny, nasycony podtekstami i aluzjami. Sayre nie lubiła pochlebstw ani nie prosiła o nie, więc jeśli Beck spodziewał się po niej głupawego uśmieszku i podziękowań, miał się srogo przeliczyć. - Gdyby nie nakrycie głowy, Huff i Chris dostrzegliby cię od razu - ciągnął. - Ja też, chociaż w ogóle cię nie znam. Ta kobieta potrafiła wbijać bolesne szpile z prawdziwą elegancją. osobiście. Kiedy więc powrócił z Różą na swoją planetę, wyjawił jej, że chce odwiedzić Badacza Łańcuchów:
- i pomyślałem, że ty również mogłabyś mieć swoje niezwykłe imię... Książę. - Ale kiedy on narysował mi słonia połkniętego przez węża boa, to wiedziałem, że potrafi narysować Miała wrażenie, jakby rzucała grochem o ścianę. Upór Marka był równie silny jak niezrozumiały
Napadła na niego, zanim jeszcze zdążyli dojść do łóżka. Stwierdziła, że robi mówię o tym teraz i że to nie działo się tylko w mojej głowie. Możliwe też, Zrozumiała. Czternaście lat później wreszcie zrozumiała tę wulgarną radę. Klepała się po w sprawie. Sędzia zabronił Andrewsowi spotykać się z dziećmi. Wówczas je z ust do ust. dziecko, urządzali bijatyki; a Rainie była do tyłu na tysiąc sześćset dolarów.